Aciyooo

Uzundur ertelediğim şeyi yaptım ve bugün gidip mememdeki ufak şeyi aldırdım. Gerçi patolojiye gönderildi parça, ama öyle bir korku filan yok. İyi bu iyi, filan dedi doktor almadan önce, alırken ve aldıktan sonra. Gayet güven verici bence; patoloji sonucuna bile gerek yok. Kıro miso.

Hamileyken başlamıştı, şimdi Ilgaz 8 yaşını bitirdi. Yuh! Ama ben iyi bir şey olduğunu biliyordum. (Miso=mübarek müneccim)

Gözümün önüne bir perde çekildi ve lokal anesteziyle yapıldı. Ben de doktorların konuştuğu her şeyi dinledim. (Benim bir işim de bu, biliyorsunuz). Doktorlardan biri Amerika’ya gidecekmiş iş görüşmesine. Heyecanlı ama çaktırmamaya çalışıyor. Öbürü daha deneyimli, gideceği yere önceden gitmiş. Her yerde göl olan bir yermiş. Hatta insanların arka bahçelerinde kendi gölleri varmış filan. Ama yerin adını anlayamadım. Hafif şiddetli yusuf yüzünden olabilir. Neyse, daha çömez olana alışveriş merkezleriyle ilgili altın değerinde tavsiyeler verdi.

Lokal anestezi yapılırken acıdı, çünkü oralar zaten çok hassas ve artık biliyorum ki acıma potansiyeli daha yüksek. Ve acıdı. Ben de hafif bağırdım. Meyoovvv filan gibi bir ses çıkardım. Ama işler bitince özür diledim. Sonra çıktım ve bir farkettim ki çamaşırımı kullanamıyorum. Bir memem sargılı, diğeri alabildiğine özgür... Ne yapayım, çıktım. Malum, mevsim dönüyor, alerjiler hafiften hortladı, hapşuruklar arttı. Ben her hapşurukta malum arkadaşlara destek atarak ilerliyorum. Enteresan bir görüntü oldu sonuçta. Komik de geldi; kendimi oralarını buralarını yoklayan adamlara benzettim. Ama muhtemelen ben daha enteresan ve fantazik bir görüntü çizdim. Allahtan hastaydım; sargılar ve pansuman belliydi. (İffetli miso, valla)

Sonuç: İyi çıkacak, biliyorum.

Ve şu anda cidden ağrım var ama geçecek. Bunu da biliyorum.

marruu