...

Ya ben hani öğrenmiştim insanları değiştirme ihtimalim olmadığını? Ve cidden hani büyük hayal kırıklıklarının sebep olduğu çabalarla öğrenmiştim bunu. Demek ki beklenti kuyusunu ne kadar taşla doldurursanız doldurun aradaki boşluklar mutlaka bir şekilde bu talebi devam ettiriyor.

Etrafımda beni seven, sevgisinden emin olduğum ama bunu göstermekte zaman zaman aciz kalan insanlar... Kimi zaman... Ya da çoğu zaman. Kişisine göre değişen... Ve benim sevgi anlayışım galiba biraz da “ben”den sıyrılıp, “ya o”ya yönelmeyi gerektiriyor.

Ve neden bu kadar zor olduğu da aynı şekilde anlaşılmaz... Ve tabi kırıcı... Ve yorucu...

Ve sorgulandığında ciddi bir soru cevap, başörtmen suçlu öğrenci diyaloğuna dönüşen anlamsız diyaloglar... Hiç sevmediğim. En sevmediğim. Bu yüzden konuşmaktan bile kaçındığım.

"Beni seven ama beni sevdiğini göstermekten aciz..."

Peki neden?

Çok mutsuzum bugün

marruu